کنار علقمه بابا. چه دیدی؟ عمود خیمه را از چه کشیدی؟ خداوندا علمدارم نیامد یگانه یاور و یارم نیامد غریبم غریبم حسین جان غریبم گلی گم کرده ام می جویم اورا به هر گل می رسم می بویم او را گل من یک نشانی در بدن داشت یگی پیراهن کهنه به تن داشت غریبم غریبم حسین جان غریبم
راهی که رفتن دارد ….
چفيه را روى سرت مى اندازى و هدفون در گوشَت ، زير لب “بسم الله…” مى گويى و مسير را آغاز ميکنى؛
در طى مسير هم تنها يک نوا در گوشَت زمزمه ميکند، آن هم حرف هاى حضرت شاه(ع) است: «تزورونى اعاهدکم…»
و تمام مسير را به همين اميد و با شوق حرف هاى خون خدا(ع) طى ميکنى ،
عشق بازى با عهدى که حضرت شاه(ع) با توى گدا مى بندد ؛و تضمين مى کند شفاعتت را…
تضمينى به شرط شناخت؛ «تعرفونى شفيع عنکم…»و چنان سرمست ميشوى از اين که کربلا بزم محبت است؛
چرا که گدايى به شاهى مقابل نشيند ،و تو آن گدايى که حضرت شاه(ع) ، خود ، اسمت را ثبت ميکند، ثبتى شاهانه؛ «اساميکم اسجلها اساميکم…»
و خوشامدت ميگويد؛ «هلا بيکم يا زوارى هلا بيکم…»
و تمام مسير را حضرت ماه(ع) مراقبت است ؛ که “خارى” در پايت نرود…
و بانوى صبر دلشاد و غمگين است ؛دلشاد از اين که به ديدارش ميروى و تسکينى هستى بر آلام و دردهايش،
و غمگين که در کربلاى ٦١ هجرى نبودى تا على اکبر(ع) ارباً اربا نشود، که رضيع ، نحر نشود ، که حسين بالاى نعش عباس(ع) کمرش نشکند.
که نگويد: سوى چشمان من رفته يا عباس کوچک شده؟ که حضرت شاه(ع) زير سم اسبان گم نشود . . .
که بانوى صبر، فاطمه ى ٣ ساله و بانوى آرامش و وقار و متانت را به اسيرى نبرند…
آرى آرى… پاهايت طىّ زمين ميکنند و دلت طىّ زمان . . .
و اشکهايت حضرت شاه را سيراب ميکنند . . .
خون خدايى را سيراب ميکنند که کشته ى اشک است. . .انا قتيل العبرات. . .
د
ر طول مسير، هر قدم که بر ميدارى و هر ستون که ميشمارى گام هايت لرزان تر مى شود و در عين حال استوارتر. . .
چشم هايت بى تاب ديدار بهشت ، و اشک هايت سرازير و جارى از اينکه چرا در کربلاى ٦١ اُم نبودى . . .
ستون به ستون واله تر و حيران تر ميشوى ،و حسين خود تضمين ميکند که حمايتت کند؛ «على الموعد اجى يمکم…» و لا ابعد و اعوف عنکم.
و “يکتا” اميرالمؤمنين تاريخ را ضمان ميکند؛ «محاميکم و حق حيدر محاميکم…» یعنى به حق حيدر قسم که حمايتت ميکنم
و به تعبير من و تو ؛ هوايت را دارم …
و فقط به يک چيز وصيت ميکند؛ «اوصيکم على الراية اوصيکم…» که پرچم نيفتد، علم زمين نخورد، که علمدار، عباس وار علمدارى کند . . تو
در چند روز تمام آن داغ را مرور ميکنى؛ و تنها “مرور” ميکنى…
ا
ما بانوى صبر تمامش را… تمامش را… تمامش را در يک نيم روز “ديد"..
اين بار از تن زينب جان نمى رود ، دلشوره نميگيرد که برادرم تنهاست..
خيال بانو را راحت ميکنى که هر چند عباسش نمى شوى، اما “عابس"وار مدافعش هستى و زير لب تکرار ميکنى: «زينب لن تسبى مرّتين…»
و پاى حرفت را با خونت امضا ميکنى…
آرى آرى… تو ميروى و من نظاره گرت هستم از دور…
تنها يک چيز ورد زبانم است : همه دارند به پابوسى تو مى آيند و طبق معمول منِ بى سر و پا جا ماندم…
ماباید شخصیت حسین بن علی را که برای ما یک شخصیت انسانی است بشناسیم.
این مرد که ماهرسال به نام او وقتها صرف می کنیم،
پولها خرج می کنیم، روزها تعطیل می کنیم،
باید خصوصیاتش برای ما شناخته شود.
وازجمله خصوصیات او همین است که آیا حسین (ع) یک شخصیت حماسی هست یا نه؟
حسین (ع)یک شخصیت حماسی است اما حماسه انسانیت ،حماسه بشریت ، نه حماسه قومیت.
سخن حسین ، عمل حسین ، حادثه حسین ، روح حسین ، همه چیز حسین هیجان است ،تحریک است ، درس است، القاء نیروست.
حادثه عاشورا دو صفحه دارد :
1 : صفحه تاریک و سیاه و ظلمانی : این صفحه را که نگاه میکنیم در آن کشتن بیگناه میبینیم ، کشتن جوان ، کشتن شیرخوار ، اسب بر بدن مرده تاختن میبینیم آب ندادن به یک انسان میبینیم
زنو بچه را شلاق زدن میبینیم اسیر را بر شتر بی جهاز سوار کردن میبینیم……
از این نظر قهرمان کربلا کیست ؟
واضح است وقتی حادثه را از جنبه جنایی ببینیم قهرمان حادثه در این نگاه یزید و عبید الله بن زیاد و عمرسعد ،شمر بن ذی الجوشن و خولی و… است.
2 : صفحه سفید و نورانی : این تاریخچه صفحه دیگر هم دارد که قهرمان آن پسر معاویه و پسر زیاد ، پسر سعد ، شمر نیست. در آنجا قهرمان حسین است .
در آن صفحه دیگر جنایت نیست بلکه حماسه است ، افتخار و نورانیت است ، تجلی حقیقت و انسانیت است و تجلی حق پرستی است.
حسین را یک روز کشتند و سر او را از بدن جدا کردند اما حسین که فقط این تن نیست ،
حسین یک مکتب است وبعد از مرگش زنده تر می شود.
حضرت زینب به یزید همین را گفت : اشتباه کردی ،،
هر نقشه ای که داری به کار ببر ولی مطمیین باش تو نمی توانی برادر مرا بکشی و بمیرانی ؛ برادر من زندگی اش طور دیگر است او نمرد بلکه زنده تر شد.
منبع : حماسه حسینی استاد شهید مرتضی مطهری . جلد 1 ، ص 16 تا 21
تا صحبت از فروع دین میشه !!
همه یاد نماز و روزه و خمس و زکات میفتن…
تقربیا کسی امر به معروف و نهی از منکر رو جدی نمیگیره
درسته که امربه معروف و نهی از منکر شرایط خاصی داره…
ولی این نمیشه که آدم کلا فراموششون کنه…
باید تا جایی که ممکنه آدم دوست و آشنارو به کارای خوب راهنمایی کنه واز کارای بد دور..
متاسفانه خیلی ها نه تنها این کار رو نمی کنن بلکه خودشون هم قاطی بقیه میشن..
وشروع می کنن به کار خلاف…!!
خداوند در سوره مایده آیه 79 می فرماید:
کانوا لا یتناهون عن منکر فعلوه
ازکار زشت یکدیگر را منع نمی کردند وآن را انجام می دادند.
منبع :قرآن خودمونی (آیه های انتخابی برای زندگی بهتر به زبان محاوره ایی) ..ص59
مطالعه طلوع است…
یعنی اگر شما یک صفحه قرآن خواندید،،
یک آیه شما را فرا گرفت و رفت توی مغز و فکرت ،قرآن رو ببندید..
بعد این آیه را قشنگ توی خودت حل وفصل کن ، مزه مزه کن.
چکن این آیه ممکنه فهم شما را درباره ی تمام آیات عوض کند.
ای داغدار اصلی این روضه ها بیا..
صاحب عزای ماتم کرب وبلا بیا…
تنها امید خلق جهان یابن فاطمه…
ای منتهای آرزوی اولیاء بیا…
بالا گرفته ایم برایت دو دست را..
ای مرد مستجاب قنوت و دعا بیا..
فهمیده اییم با همه دنیا غریبه ایی…
دیگر به جان مادرت ای آشنا بیا..
اللهم عجل لولیک الفرج
خیلی ها فکر میکنن راحت ترین کار خوردن راحت الحلقومه !
اما از اون راحتر غیبت کردنه !
مثل آب خوردن !!
تقریبا هر جا میری یه عده راحت دارن غیبت میکنن!
اگه بگی غیبت نکنید اولین جوابی که که میشنوی اینه که غیبت نیست و صحبته !!
یا غیبت فلانی حلاله،…یا جلوی خودشم میگم.!!
چون گوش دادن به غیبت هم گناه و حرامه تنها راه اینه که فورا مجلس رو ترک کنیم ..یا به طرفداری از اون شخص بپردازیم!!
اما جالب اینجاست تا طرف سر وکله اش پیدا میشه ….
موضوع صحبت عوض میشه !!
حالا خوبه که خدا تو قرآن گفته غیبت کردن مثل اینه که آدم گوشت برادر مرده اش رو بخوره…
خداوند متعال در آيه 12 سوره حجرات مي فرمايد:
« یا اَیُّهَا الذَّینَ آمَنوُا اجْتَنِبُوا کَثِیْراً مَّنَ الظَّنِّ إنَّ بَعْضَ الظَّنَّ إثْمٌ وَلاتَجَسَّسُوا وَلایَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضَاً أیُحِبُّ أحَدُکُمْ أنْ یَأکُلَ لَحْمَ أخِیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللهَ إنَّ اللهَ تَوَّابُ رَّحِیمٌ ؛
ای کسانی كهایمان آوردهاید! از بسیاری از گمانها دوری کنید؛ زیرا بعضی گمانها گناه است. (و درکار دیگران) تجسس نکنید و بعضی از شما دیگری را غیبت نکند، آیا هیچ یک از شما دوست دارد که گوشت برادر مردهی خود را بخورد! پس آن را ناپسند میدانید و از خداوند پروا کنید، همانا خداوند توبه پذیر مهربان است )
در تفسیر این آیه گفته شده که….
از گمان بد و تجسس درکار دیگران و غیبت کردن دوری کنید…
زیرا بعضی از گمان ها گناه است یعنی هر وقت گمان بدی نسبت به مسلمانی در ذهنت پیدا شد.
در عمل کوچکترین اعتنایی به آن نکن و طرز رفتارت را با طرف مقابل تغییر نده بلکه گمان بد را از خودت دور کن و اون گمان را حمل بر صحت بدان…
مساله بعدی تجسس کردن در کار دیگران است که خداوند اون رو نهی کرده (و لا تجسسوا)
گمان بد عاملی برا تجسس و جستجوگری در کار دیگران است..تجسس و جستجو گری هم عاملی برای کشف رازهای خصوصی مردم است..
اسلام هم هرگز اجازه نداده که رازهای مردم فاش شود….
(وقتی که راز وعیبهای طرف کشف شد سبب غیبت و ریختن حیثیت و آبروی برادر مسلمان میشود)
وبرای اینکه زشتی این کار را کاملا مجسم کند در یک مثال می گوید:(ایحب احدکم ان یاکل لحم اخیه میته فکرتموه…آیا هیچ یک از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد)
آبرو برادر مسلمان مثل گوشت تن او است و ریختن این آبرو به وسیله غیبت و افشای اسرار پنهانی همچون خوردن گوشت تن او ست(چون شخص حضور نداره و مثل مرده نمیتونه از خودش دفاع کنه )
این تشبیه بیانگر زشتی فوق العاده غیبت وگناه عظیم آن است.
منبع:قرآن خودمونی (آیه های انتخابی برای زندگی بهتر به زبان محاوره ایی)ص124…..تفسیر نمونه
گوشوارهایت کوو رقیه جان ؟؟
چرا صورتت نیلی شده؟؟؟
گیسوانت چرا بوی آتش می دهند؟؟
چرا پیراهنت پاره شده ؟؟
چرا دست های کوچکت زخمی شده ؟؟
یکی از مشکلات بزرگ طلبه ها این است که وقتی وارد حوزه می شوند بعد از گذشت چند سال هنوز با فضای علمی حوزه آشنایی کامل ندارند..
سردرگمی و ندانستن چگونگی تحصیل یکی از بزرگترین دغدغه هاست..
به همین دلیل برخی از طلاب در همان سالهای ابتدایی ممکن است حوزه را ترک کنند..
عدم تشخیص صحیح درباره اهداف و همچنین انگیزه های متفرقه در
ورود به حوزه یکی از عوامل گریز است.
این سر در گمی دو راه بیشتر ندارد :
1-سبب دلزدگی از حوزه و دروس آن شده
2-درصورتی که شخص در حوزه بماند نمی تواند شخصیت تاثیر گذاری شود لذا بیهوده و رها به ادامه تحصیل می پردازد..
به همین دلیل لازم است طلاب در همان اوایل طلبگی مسیر و هدف خود را مشخص کرده ودر همان زمینه گام بردارند……..ا
این مطلب ادامه دارد……
منبع: طلبه و انتخاب رشته - محمد عالم نوری
خیلی ها غر می زنن،،، زیاد هم غر می زنن!!!
همش از زندگی می نالن، هی میگن اینو کم دارم اونو کم دارم ،،
اینجام ایراد داره ،،اونجام ایراد داره ..
همش نصفه خالی لیوان رو می بینن…
یکی نیست بگه آخه با انصاف، اگه بخاطر چیزهایی که نداری غر میزنی..
لااقل برای چیزهایی هم که داری شکرکن!!
تازه یه مدت که بگذره متوجه می شی…
اگه چیزی هم نداشتی مقصر یا خودت یا اطرافیانت بودن،..
یا اصلا به صلاحت نبوده که داشته باشی..
اونوقت دوست داری برای داشته و نداشته ات بگی :
الحمد لله رب العالمین
(ستایش مخصوص خداست که خدای همه دنیاست) فاتحه 2
منبع : قرآن خودمونی (آیه های انتخابی برای زندگی بهتر به زبان محاوره ایی)..تالیف حسین زمانی..ص 9)